تكه هايي از يك كل منسجم

همين حرف‌هاي ناگفته‌اند كه رابطه را تمام مي‌كنند. همين جواب ندادن‌هاي ساده. همين نديدن‌هاي ساده و همين خبر نگرفتن‌هاي گاه‌وبي‌گاه. همين امروز و فردا كردن‌هاي انباشته شده.

آخر روزي برمي‌گرديم و مي‌بينيم آن‌قدر دور شده‌ايم كه ديگر حتي در خاطراتمان هم باهم آشنا نيستيم. همين غريبه شدن‌هاي ساده روزي كار رابطه را مي‌سازد.

بعضي از آدم‌ها را بايد نگه داشت. كساني كه در سخت‌ترين شرايط با ما ماندند. كساني كه با ما مهربان بودند و ما را تنها نگذاشتند. كساني كه آنقدر ارزشمند هستند كه گاه‌گاهي بداخلاقي‌هايشان، سردشدن‌هايشان و تنش‌هايشان را در رابطه ناديده بگيريم.

اگر از اين آدم‌ها در زندگيتان هستند و كمي آزرده‌خاطرتان كرده‌اند، برويد ليواني چايي داغ بريزيد و آنها را به يك گفتگوي صميمانه دعوت كنيد.

متن زيبا

ما انتظار داريم كسي باشد، چيزي و يا نيرويي فراتر از ما تا به ما پرواز را بياموزد، پرواز از فراز دردها و رنج‌ها.
حقيقت اين است كه قصۀ پرواز يك قصۀ قديميِ شكست خورده است. پرواز هيچگاه براي ما نبوده و نخواهد بود.

پرواز داستان پرندگان است. ما آدم‌‌هايي هستيم كه بر روي پاهايمان راه مي‌رويم و دنيا را با دست‌هايمان لمس مي‌كنيم.

داستان ما، ديدن و حس كردن و لمس كردن است. با همين بدن و همين ذهن!

متن هاي زيبا و قشنگ از كتاب پونه مقيمي

آدم‌هايي كه از درون آرام‌تر و در رفتار متين تر هستند افرادي هستند كه قدرت دردها و زخم‌ها را سريع بر سر ديگران آوار نمي‌كنند. اجازه ميدهند قدرت به‌جاي تبديل شدن به تخريب، به سكوتي عميق امّا آگاه كننده تبديل شود. 

ما براي قبول اينكه بايد با بعضي آدم‌ها، موقعيت‌ها و شرايط خداحافظي كنيم، به زمان احتياج داريم. زمان بايد بگذرد. ذهن ما بايد هزاران داستان متقاعدكننده بسازد تا آرام‌آرام به لحظۀ خداحافظي نزديك شويم. به‌هرحال چه تصميم بگيريم چه همچنان خودمان را معلق نگه‌داريم، لحظه‌هاي خداحافظي فرامي‌رسند. امروز اگرنه، چند سال ديگر. 

حقيقت اين است كه فرار كردن به ما كمكي نمي‌كند. در خداحافظي‌ها، دردي وجود دارد، دردي پنهان، اصلاً مگر مي‌شود خداحافظي دردناك نباشد؟ اگر خيلي وقت است كه متوجه شده‌ايم به خداحافظي خاصي نزديك شده‌ايم بهتر است خودمان را گول نزنيم. بهتر است درد را به رنج تبديل نكنيم.

گاهي درست همان آدم‌هايي تنهايمان مي‌كنند كه هيچ‌گاه حدس هم نمي‌زديم مي‌توانند اين‌قدر بي‌تفاوت و سرد برخورد كنند.

برانگيختن احساسِ تنهايي در ديگران، كار سختي نيست. همين كه بدون دليل محو شويم، همين كه بي‌دليل خبر نگيريم، گرم سلام نكنيم، و احساس خاص بودن را از آدم‌ها بگيريم، آنها را تنها كرده‌ايم. به همين راحتي.

همين كه توضيح ندهيم و برويم. همين كه آنها را نگاه نكنيم، درست در زماني كه احتياج به ديده شدن ما دارند، يعني تنها كردن آنها. وقتي آدم‌ها در رابطه‌ها تنها شوند، درد شروع مي‌شود.

مجله رضاوب

برگرفته از كانال تلگرام https://t.me/audiobo0ok

شعبده بازي

هر شعبده بازي از ۳ مرحله تشكيل مي‌شه: شعبده‌باز يه چيزي رو نشون مي‌ده ، يه چيز كاملا معمولي. بعد اون رو ناپديد مي‌كنه. هنوز كسي دست نزده، چون ناپديد كردن تنها كافي نيست ، بايد اون رو برگردوني ...

هيچ‌كس به مردي كه توي جعبه ناپديد مي‌شه اهميت نميده همه مي‌خوان بفهمن راز كار چيه. ولي نميفهمن. چون درست نگاه نميكنند. البته در اصل نميخواهند بفهمند. دوست داريد گولتون بزنند.

اين كار خيلي از خود گذشتگي مي‌خواد. اين تنها راه نجات از اين وضعيته. همه براي دونستن راز بهت التماس مي‌كنند ولي همچين كه رازت رو بهشون لو دادي، ديگه براشون ارزشي نداري. اين نمايش توست كه براي مردم جالبه.

The Prestige - 2006